Ook gelezen en gekeurd, maar dan door Patrick:
"
Nachttrein naar Lissabon", van Pascal Mercier: Geliefd en geprezen door heel wat klanten van LiberMundi. Toch heeft dit boek mij niet echt kunnen overtuigen. Een saaie professor oude talen krijgt toevallig een Portugees boek in handen van een zekere Prado, en besluit dit leven te reconstrueren. Hiervoor laat alles in de steek en trekt per trein naar Lissabon. Het werk van die Prado bestaat vooral uit levensbeschouwingen en wijsheden. De verhaallijn is wat rommelig, en mij komt het over dat Pascal Mercier zijn eigen wijsheden aan de man wilt brengen in de vorm van een roman. Een boek met hoogtes en laagtes. (6/10)
"
Dagboek van Serafino Gubbio, cameraman", van Luigi Pirandello. Ijzersterk boek over de Italiaanse filmwereld geschreven in 1915. Dit werk viert binnenkort zijn 100ste verjaardag maar komt nooit verouderd voor. In tegenstelling tot de roman van Pacal Mercier worden hier levenswijsheden in een sterk verhaal gegoten.
Lezen!! (10/10)
"
Zomerhitte", Jan Wolkers: de laatste roman van Wolkers, naar het schijnt. Het eerste dat ik ooit van deze auteur gelezen heb. Zeer sfeervol in het begin, maar eindigt met een onwaarschijnlijke thrillersubplot. Wolkers laat geen enkele kans liggen om te bewijzen dat hij belezen is. Mooi en beeldig geschreveen maar enigszins verknoeid door een ongeloofwaardig einde. (7/10)
"
Pedro Páramo", Juan Rulfo: Deze mexicaanse schrijver van dit boek is, naast Kafka, de grote inspirator voor het werk van Gabriel Garcia Marquez. Een reden dus om van zijn gekendste werk te proeven. Ik geef eerlijk toe: van dit boek heb ik niets begrepen. Heden en verleden worden naadloos door elkaar vermengd, net als de dialogen van de levenden en die van de doden. Het enige houvast om dit boek te begrijpen is alle namen van de personages te onthouden, zodat de tijdslijn en de link tussen de personages duidelijk blijft. Als je, zoals in mijn geval, geen namen kunt onthouden, raak je het noorden compleet kwijt.
"
Godenslaap", Erwin Mortier: Deze Gentse schrijver doet meer voor de Nederlandse taal dan een splitsing van B-H-V of een staatshervorming ooit mogelijk zou maken. Hij verheft onze taal tot kunst. Ieder zinnetje, van het eerste tot het laatste, is pure poëzie. Alles is beeldig mooi geschreven, 400 pagina's lang. Bovendien is het een boeiend verhaal gegoten in de wrede geschiedenis van de loopgraven van de 'Grote Oorlog'. Geen makkelijk boek, wel het werk van een schrijver op het toppunt van zijn kunnen. (10/10)
"
Zonder bloed", Alessandro Baricco: Novelle in 2 delen. Het eerste deel is een wrede gebeurtenis in de nasleep van een burgeroorlog, het tweede deel vertelt het verhaal van de nog levende betrokkenen, en hoe zij zich met de gebeurtenissen door het leven slepen. De verhaallijn doet mij sterk denken aan "De aanslag" van Mulisch, één van mijn favoriete romans. (8/10)
"
De geheime schrift" van Sebastian Barry: Eén van de donkerste kanten van de Ierse geschiedenis is zijn beruchte psychiatrische intellingen, waarin heel wat burgers die niet netjes binnen de lijntjes van de Ierse maatschappij kleurden, voor het leven verdwenen. Dit boek is gebaseerd op het levensverhaal van een familielid van Sebastian Barry. Het verhaal komt tot stand door de geschriften van 100-jarige Roseanne McNulty (al een eeuwigheid psychiatrische patiënte), haar psychiater William Grene, en de geschriften van eerwaarde Gaunt die Roseanne liet opsluiten. Hierdoor krijg je complete verschillende versies van feiten, en het zijn niet altijd de feiten van degenen waarmee men zich het liefst identificeert die de meeste waarheden bevatten. Zeer sterk boek. (9/10)
"
De koele minnaar", Hugo Claus. Dit boek las ik net na "Serafino Gubbio, cameraman" van Pirandello, met de bedoeling iets helemaal anders te lezen. Toevallig bleek dit boek hetzelfde thema te hebben: de Italiaanse filmwereld. Het verhaal van Claus, ook al niet verouderd, heeft plaats midden jaren vijftig. Naar mijn smaak de beste periode van Claus, waarin het grimmige binnen de perken blijft. (8/10)
"
Ritournelle de la faim", J.M.G. Le Clézio: dit boek kwam 1 week op de markt voordat de schrijver zijn Nobelprijs kreeg toegewezen. Het zou mij verwonderen dat het door dit boek is dat hij deze prijs gekregen heeft. Dit boek is een eerbetoon aan zijn moeder, en lang uitgesponnen gesprekken in de jaren dertig bij bijeenkomsten van Franse bourgeois moeten duidelijk maken dat Vichy toen niet ver weg was, en dat de moeder van de schrijver als enige gezond verstand had, en haar woorden vaak profetisch waren. Maar een heel boek om alleen dit maar in de verf te zetten, is van het goede teveel. (6/10)
