Een mozaiek van bedrijvigheid

Laten we de fragmenten ontraadselen vooraleer te stranden op teveel doodlopende wegen...en voortgaan met onze missie: Het bespreken van alle gelezen boeken totnutoe.


*


Daar was een nieuwe van Tommy Wieringa: Ceasarion.
Daar wou ik iets over schrijven maar toen kwam ik deze recensie tegen van Frank Hellemans op de site van Knack:
Wie de glorieuze zelfgenoegzaamheid van het leven wil celebreren, moet over de nodige epische adem beschikken. Schijnbaar moeiteloos banjert de verteller met zijn kleine keizer door de meest exotische locaties om er steeds weer geconfronteerd te worden met het eeuwige skandalon van de alles en iedereen vermalende tijd.(http://www.knack.be/kanaal/boeken/volwassenen/romans/tommy-wieringa---caesarion/site72-section198-article35567.html)
Geef toe: dit maakt een mens toch sprakeloos?
Om terug bij mezelf en Caesarion te komen: Wieringa heeft een taal-vaardigheid waar je van gaat tintelen. Maar misschien moet men wel tot Caesarion groeien. Ik begon dus met "Alles over Tristan" wat ik zeer verrassend vond, een ontdekking. Toen las ik "Joe Speedboot" een gewoonweg meesterlijke schelmenroman. Caesarion lost opnieuw alle verwachtingen in, hoeweel ik eerst niet goed wist waar het verhaal naartoe ging, waarover ging dit? Erosie, eenzaamheid, ontheemdheid, moeder-kind, "de tijd",...? Een amalgaam van diverse personages, gebeurtenissen die ik pas kon plaatsen na zo'n 100 blz. Maar dan wordt het echt boeiend en begint het verhaal naadloos ineen te passen. Lees plezier gegarandeerd.


*


" De man was zachtjes binnengekomen...zo zachtjes, alsof hij bang was de doden te wekken. In de kamer was het halfdonker. Langzamerhand raakten zijn ogen daaraan gewend en de contouren van de lange brits werden scherper. Daar lagen ze. De meeste waren in de loop van de week aan vlektyfus gestorven. Een paar mensen ademden nog, maar hadden te weinig kracht om zich te bewegen. Achter, in de verste hoek, was nog maar één lege plek: die was van hem."

"Nacht" van Edgar Hilsenrath, speelt zich af in een getto in Roemenie ("Transnistrie")in 1941. Al wordt dit nergens gezegd, de bewoners zijn Joods en doen alles om te overleven. Het zoeken naar voedsel, zoeken naar slaaplaats voor nog een nacht, dat is het hele onderwerp van dit boek, daar draait het allemaal om. Er komt geen Nazi in voor, geen politieke of morele les, geen achtergrond. Het is een zeer vreemd boek, het onderwerp is niet van die aard dat je dit graag leest allemaal (bijvoorbeeld hoe gouden tanden van de doden verworven worden) toch blijf je lezen, verveelt dit geen moment. Hilsenrath beschrijft ellende zeer nauwgezet en zelfs laconiek. De inwoners zijn ontdaan van alle franje, je weet niet waar ze vandaan komen, wat ze deden voor ze in het getto terecht kwamen, hun geschiedenis is van geen tel, er is niks anders dan dit "overleven".


*


"Eén voet verkeerd" Van Sofie Laguna: poëtische stijl, gruwelijk verhaal. Ik hoor dat er een film van komt. het boek is zeer mooi geschreven, maar naar de film ga ik liever niet...


*

"Mannen die vrouwen haten" van Stieg Larsson. gelezen omdat er zoveel commotie rond was. Geen commentaar. Film is denkelijk ook niks voor mij.

*

"De vermoedens van Mr Whicher" van Kate Summerscale. Reconstructie van een moord op een landgoed in Victoriaans Engeland (1860). Ook een ontstaansgeschiedenis van de detectiveroman, van het forensisch onderzoek. Een nauwkeurig weergegeven tijdsbeeld. Met illustraties, foto's, plannen van het huis. Heel leuk boek.

*

"Alle levenden" C.E. Morgan. Debuut. Wellicht moet ik de originele versie lezen, er ontgaat mij teenentander...

*

"De bewaker" van Peter Terrin. Heb ik eigenlijk ook niet zoveel over te zeggen, dat zullen er al velen doen, vrees ik.

*

"Een weerzien, een ontmoeting en een reis" De Barcelona trilogie van Eduardo Mendoza. Genieten! Krankzinnig boek over een anti-held in een "ander" Barcelona (dat van de duistere steegjes)

*

Wou iets van Leon de Winter lezen, want dat had ik nog niet gedaan, dus ben ik nu met Hoffman's honger begonnen. Boeiende thematiek (verslaving, hunkering, en nog wel wat, denk ik), Spinoza heb ik ook al ontmoet, ik verheug me bij deze om dit verder te lezen.

Tot later!
Gladys

Notendop

Gelezen en gekeurd:

"De eenzaamheid van priemgetallen": verbazend debuut van Paolo Giordano....krijgt een maximum aan sterren, pakweg een stuk of 20

"Kalme Chaos" van Veronesi: zeer benieuwd naar de film want dit boek bevat veel veel 'tekst'. Nieuw, modern taalgebruik dat wel, betrapte mezelf evenwel op diagonale actie bij bepaalde passages.

"De mens voorbij" van Gie van den Berghe: theoretische achtergrond van een "ontsporing" in de eerste helft van de 20ste eeuw...over eugenetica, darwinisme, biotechnologie, een niet erg vrolijk boek maar zeer intressant en krijgt van mij een ster meer omwille van het totaal gebrek aan noten en verwijzingen, * en ², waarmee tal van deze werken doorgaans mee opgesmukt zijn.

"Revolutionary road" van Richard Yates: een ontdekking via de film. Subliem taalgebruik, een zeker talent om mensen binnenstebuiten te keren: 10 op 10

"Suikerspin" van Erik Vlaeminck: ietwat gekunsteld maar heb hier toch wel van genoten.

"Orakelnacht": Paul Auster verhaalt met een sneltrein, en leest dus ook als...15/20

Nog notendop

Ook gelezen en gekeurd, maar dan door Patrick:

"Nachttrein naar Lissabon", van Pascal Mercier: Geliefd en geprezen door heel wat klanten van LiberMundi. Toch heeft dit boek mij niet echt kunnen overtuigen. Een saaie professor oude talen krijgt toevallig een Portugees boek in handen van een zekere Prado, en besluit dit leven te reconstrueren. Hiervoor laat alles in de steek en trekt per trein naar Lissabon. Het werk van die Prado bestaat vooral uit levensbeschouwingen en wijsheden. De verhaallijn is wat rommelig, en mij komt het over dat Pascal Mercier zijn eigen wijsheden aan de man wilt brengen in de vorm van een roman. Een boek met hoogtes en laagtes. (6/10)

"Dagboek van Serafino Gubbio, cameraman", van Luigi Pirandello. Ijzersterk boek over de Italiaanse filmwereld geschreven in 1915. Dit werk viert binnenkort zijn 100ste verjaardag maar komt nooit verouderd voor. In tegenstelling tot de roman van Pacal Mercier worden hier levenswijsheden in een sterk verhaal gegoten.
Lezen!! (10/10)

"Zomerhitte", Jan Wolkers: de laatste roman van Wolkers, naar het schijnt. Het eerste dat ik ooit van deze auteur gelezen heb. Zeer sfeervol in het begin, maar eindigt met een onwaarschijnlijke thrillersubplot. Wolkers laat geen enkele kans liggen om te bewijzen dat hij belezen is. Mooi en beeldig geschreveen maar enigszins verknoeid door een ongeloofwaardig einde. (7/10)

"Pedro Páramo", Juan Rulfo: Deze mexicaanse schrijver van dit boek is, naast Kafka, de grote inspirator voor het werk van Gabriel Garcia Marquez. Een reden dus om van zijn gekendste werk te proeven. Ik geef eerlijk toe: van dit boek heb ik niets begrepen. Heden en verleden worden naadloos door elkaar vermengd, net als de dialogen van de levenden en die van de doden. Het enige houvast om dit boek te begrijpen is alle namen van de personages te onthouden, zodat de tijdslijn en de link tussen de personages duidelijk blijft. Als je, zoals in mijn geval, geen namen kunt onthouden, raak je het noorden compleet kwijt.

"Godenslaap", Erwin Mortier: Deze Gentse schrijver doet meer voor de Nederlandse taal dan een splitsing van B-H-V of een staatshervorming ooit mogelijk zou maken. Hij verheft onze taal tot kunst. Ieder zinnetje, van het eerste tot het laatste, is pure poëzie. Alles is beeldig mooi geschreven, 400 pagina's lang. Bovendien is het een boeiend verhaal gegoten in de wrede geschiedenis van de loopgraven van de 'Grote Oorlog'. Geen makkelijk boek, wel het werk van een schrijver op het toppunt van zijn kunnen. (10/10)

"Zonder bloed", Alessandro Baricco: Novelle in 2 delen. Het eerste deel is een wrede gebeurtenis in de nasleep van een burgeroorlog, het tweede deel vertelt het verhaal van de nog levende betrokkenen, en hoe zij zich met de gebeurtenissen door het leven slepen. De verhaallijn doet mij sterk denken aan "De aanslag" van Mulisch, één van mijn favoriete romans. (8/10)

"De geheime schrift" van Sebastian Barry: Eén van de donkerste kanten van de Ierse geschiedenis is zijn beruchte psychiatrische intellingen, waarin heel wat burgers die niet netjes binnen de lijntjes van de Ierse maatschappij kleurden, voor het leven verdwenen. Dit boek is gebaseerd op het levensverhaal van een familielid van Sebastian Barry. Het verhaal komt tot stand door de geschriften van 100-jarige Roseanne McNulty (al een eeuwigheid psychiatrische patiënte), haar psychiater William Grene, en de geschriften van eerwaarde Gaunt die Roseanne liet opsluiten. Hierdoor krijg je complete verschillende versies van feiten, en het zijn niet altijd de feiten van degenen waarmee men zich het liefst identificeert die de meeste waarheden bevatten. Zeer sterk boek. (9/10)

"De koele minnaar", Hugo Claus. Dit boek las ik net na "Serafino Gubbio, cameraman" van Pirandello, met de bedoeling iets helemaal anders te lezen. Toevallig bleek dit boek hetzelfde thema te hebben: de Italiaanse filmwereld. Het verhaal van Claus, ook al niet verouderd, heeft plaats midden jaren vijftig. Naar mijn smaak de beste periode van Claus, waarin het grimmige binnen de perken blijft. (8/10)

"Ritournelle de la faim", J.M.G. Le Clézio: dit boek kwam 1 week op de markt voordat de schrijver zijn Nobelprijs kreeg toegewezen. Het zou mij verwonderen dat het door dit boek is dat hij deze prijs gekregen heeft. Dit boek is een eerbetoon aan zijn moeder, en lang uitgesponnen gesprekken in de jaren dertig bij bijeenkomsten van Franse bourgeois moeten duidelijk maken dat Vichy toen niet ver weg was, en dat de moeder van de schrijver als enige gezond verstand had, en haar woorden vaak profetisch waren. Maar een heel boek om alleen dit maar in de verf te zetten, is van het goede teveel. (6/10)