Onze weg mag dan niet geplaveid zijn met rozen, doornen zijn er evenmin! En die zondvloed van een dag of wat geleden hebben we ook al overleefd. Onze bezoekers komen dezer dagen behoedzaam binnen daar ons parket ietwat vervormd is door alle nare nattigheid, we hebben nu als het ware een verhoogde drempel...Maar laat ons dit niet tegenhouden om jullie te trakteren op onze eigenste visie op verse boeken. Als daar zijn:
1q84 van Haruki Murakami. Deze trilogie is een ware hype in Japan waar het derde deel in april is verschenen. Bij ons zijn de eerste twee boeken uit, en het is een voorrecht om dit meesterwerk al te mogen lezen (in het Engels zou het pas in september 2011 verschijnen?), dit hebben we te danken aan vertaler Jacques Westerhoven , die we bij deze terecht in de bloemen zetten. Boek 1 heb ik uit. Het verhaal: Aomame is lesgeefster in de martiale kunsten en occasioneel beroepsmoordenares in opdracht van "De Oude Dame". Zij komt via een wenteltrap op de autosnelweg terecht in een parallelle wereld die zij 1q84 noemt. Tengo is wiskundeleraar en een weinig succesvolle schrijver. Hij herschrijft een kramakkelig debuut van een 17 jarige dyslectisch schoolmeisje, dat een bestseller wordt maar waarmee hij zich onnoemelijk veel problemen op de hals haalt. De twee verhalen en de twee personages gaan mekaar gewis ontmoeten, maar daar is nog geen sprake van in het eerste boek. De sfeer is die van Twin Peaks (de eerste reeks!) en er zit een enorme vaart in dit boek. Stukken beter dan dat ander dik boek, van Stieg Larsson waar het onvermijdelijk mee zal vergeleken worden, toch overstijgt 1q84 maar hier en daar het thrillergehalte. Liefhebbers van dat genre zullen hier zeker en vast erg van genieten. Wat mij stoort aan de meeste thrillers (al dan niet" literaire") is de perfecte stijl, de vastberadenheid en onverzettelijkheid van de helden en heldinnen (meestal zijn het de heldinnen...). Aomame is superwoman, is perfect in haar bewegingen, even vastberaden als de heldin van Stieg Larsson, net als haar entourage (de oude dame loopt kaarsrecht, haar lijfwacht gaat voor haar door het vuur, zelfs de waakhond, Boef is een superwoef). Misschien is het opzet om een soort Manga figuur ten tonele te voeren om de tegenstelling met Tengo duidelijk te maken? Tengo is zeer menselijk, hij komt werkelijk "tot leven", hij heeft tenminste zijn ups en downs zoals ieder normaal mens. Waar ik werkelijk van ga tintelen is de Grote Verbeeldingskracht van Murakami, dat surrealistische tintje dat dus het thrillergehalte overstijgt. Een wenteltrap die naar 1q84 leidt? Little People die tevoorschijn komen uit een dode geit? Een pop van Lucht? Zijn er nu echt twee manen? Is alles zo gebeurd of gecorrigeerd zoals in Orwell's 1984?
Het boek heeft ook enkele neveneffecten. Ik wou weten hoe Janáčeks sinfonietta klonk. De reis naar Sachalin van Tsjechov, wil ik ook lezen. Zelfs enige recepten zoals beschreven in het boek zijn vatbaar voor experimenten in de keuken. En daar komt de drang om 1984 te herlezen al opzetten...
Tenslotte geef ik een bedenking van Tengo mee over het boek dat hij herschreven heeft: "...En voor al die brave lezers die aan het eind van een pop in lucht in een mysterieuze poel van vraagtekens aan hun lot worden overgelaten, voelde hij alleen maar medelijden."
Ik stort mij op het tweede boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten