LiberMundiRelaas

Vandaag had LiberMundi een klap te verwerken. Zo erg dat het voortbestaan van deze boekhandel, ooit door Boekblad genomineerd voor mooiste boekenwinkel, op de helling staat. Eerlijk gezegd zijn we nog wat aan het bekomen.
Omdat er zovele verhalen de ronde doen, heb ik het besluit genomen het enige ware verhaal van LiberMundi te publiceren zodat iedereen er kennis van kan nemen en om de opmars van klappei en ander gelamenteer de pas af te snijden.

LiberMundi begon in de Berlarij en wellicht was het niet nodig geweest te verhuizen indien deze straat wat meer in zijn mars had. De mooiste winkelstraat van Lier, met de mooiste huizen, was toen aan een niet te stuiten neergang bezig. Het één na het ander pand kwam leeg te staan. De beste worden nog ingenomen door kantoren, sommige werden om(ver)gebouwd tot woningen, maar het gros blijft leeg. De braderij, ooit een groots feest met fanfare en feestelijkheden, is nu een zeer slap spektakel, de mensen keren halverwege terug. Teveel lege ruimte en niks te doen. Een andere keer was de straat niet eens autovrij gemaakt? We kregen wel muziek, ik geloof dat er zelfs iedere zaterdag muziek door de luidsprekers van de Berlarij schalt. We hebben niet meteen het product om te grabbel te gooien in een braderij maar het leek ons wel een teken aan de wand wat daar aan het gebeuren was. Vergane glorie die zich niet in één twee drie leek te herstellen.

We vonden het pand in de Antwerpsestraat toen het nog een drogisterij was. Een onooglijk winkeltje, het was mij zelfs nooit opgevallen. Dat winkeltje had een woongedeelte achteraan, en een tuintje en aansluitend een atelier die toen propvol verfpotten stond. Het leek wel of de schilders na iedere job daar hun verf en borstel neerzetten op een nog beschikbare plek maar zodanig dat ze er ’s anderendaags terug mee aan de slag konden, en dat zo al jaren lang. Het was een machtig zicht eigenlijk, ik was vergeten er een foto van te nemen. Enfin, toen we in januari 2009 het contract tekenden, zou het pand helemaal verbouwd worden en groot en ruim worden zodat we op 9 september met de nieuwe LiberMundi konden uitpakken. Het kostte 3000 EUR, per maand, maar ons werd gezegd dat de Antwerpsestraat in opmars was. Die “totale verbouwing” ging tenslotte van start in augustus 2009 en bestond eigenlijk uit het afbreken van dat tussenschot tussen het piepklein winkeltje en het woongedeelte en het nog kleiner maken van dat gedeelte dat eerst dat piepklein winkeltje was want daar moest nog een gang in gemaakt worden die toegang gaf tot het appartement boven. We betalen huur vanaf 1 september maar toen stond zelfs de etalage er niet in.
Maandag 7 september: onze zorgvuldig geplande verhuis ging finaal de mist in omdat het nieuwe pand een puinhoop was waar nog volop getimmerd, gezaagd, geboord werd en onze moeizaam verzamelde verhuizers geen boeken konden uitstallen in een dergelijk klimaat van stof en werklieden die overal doorbaggeren. Want wie had nu ooit kunnen denken dat zo’n kader rond dat uitgebroken stuk waar ooit die scheidingswand was, TER PLEKKE op maat moest worden gezaagd? En dat terwijl men toch ziet dat er BOEKEN worden uitgestald en geen VERFPOTTEN? En waarom was ik weerom vergeten foto’s te nemen? In de Berlarij werden maar dozen gevuld, dat werd dus een ongelooflijke chaos. Die nacht hebben Patrick en ik doorgewerkt. Klanten die het geploeter niet meer konden aanzien, zijn ons komen helpen om rekken ineen te steken.
Dinsdag 8 september: het wordt nu heel spannend: de winkel is nog halfleeg. Het punt is ook dat het pand veel kleiner blijkt te zijn, we hebben af te rekenen met twee schouwen en een binnenvenster (dat eigenlijk ging verdwijnen) waar we niks kunnen voorzetten. Het binnenvenster (dat eigenlijk ging verdwijnen) scheidt de veranda van de winkel, je komt er in via twee buitendeuren. Niet handig, niet bruikbaar, verloren ruimte. We werken heel hard door om op 9 september (9/9/2009) dan toch de deur te kunnen openzetten. Maar het werd geen feestelijke opening. De winkel was helemaal niet in orde. Ik was helemaal niet tevreden over de etalage. (Er is niet één moment geweest dat ik tevreden was over die etalage ) En we waren zelf ook maar half.





Achteraf bezien was deze catastrofale start nog maar een begin van wat ons te wachten stond. Drie keer hadden we te maken met een put voor de deur. Daar heb ik een mooie foto van. Want Huisbaas beschouwde zijn winkelpand dan wel als “af”, dat was niet het geval voor het appartement er boven. Dat verkeerde kennelijk in staat van ruwbouw want dat was me daar een VOORTDURENDE begankenis door wat ook onze entree is van werklieden met ladders en spullen en veel gerief, we werden zeker ook niet vrolijk van het VOORTDURENDE lawaai dat nu eenmaal gepaard gaat met werkzaamheden. Eén werkmens is zich komen excuseren omdat hij weer eens heel het weekend lawaai had gemaakt, waarvoor ik hem heel erkentelijk ben, hij was de ENIGE die een beetje begrip toonde. Ergens onderweg in deze miserie wordt in onze winkel één van de twee lichtkoepels gewoonweg van licht afgesloten: daarboven is het terras van het appartement gekomen.

We waren minder en minder met boeken bezig, zodanig dat we bestellingen misliepen, niet alleen onze klanten verwaarloosden maar ook de site, de mails, …
Mensen die mij kennen weten dit: ik doe gewoonweg altijd voort, wat er ook gebeurt…maar nu ben ik wel degelijk ingestort. Een onverhoedse aanval van Meniere doet mij de das om (welkom in een wankele wereld). Patrick staat er alleen voor.
Als in januari 2010 duidelijk wordt dat de bank ook geen lening meer wilt geven, is het einde in zicht. We kunnen onmogelijk iedere maand deze huur van 3000 EUR ophoesten. Daar dit ook Huisbaas duidelijk wordt, komt hij nu bijna dagelijks in de winkel. Hij weet nu alle “hoeveel-vragen”: hoeveel we moeten afbetalen bij de bank, hoeveel we in stock hebben, hoeveel huishuur wij voor onszelf moeten betalen, hoeveel we ongeveer gaan verdienen met de boekenstand die op stapel staat,… Hij geeft ons ook aanwijzingen wat we in de winkel mogen hebben en wat niet (van dat boek heb je wel drie exemplaren, da’s toch verspilling!) en neemt het ons bijzonder kwalijk dat we onze eigen woning wel zonder problemen betalen. Toen hij na die bewuste boekenstand de winkel binnentrad met de vraag of ik al “gestort had” en ik meedeelde dat ik eerst nog de sociale lasten heb betaald, sprong hij zowaar uit zijn vel. We kregen een brief van zijn advokaat. Wij reageerden met een brief waarin we een minnelijke schikking vroegen wat het huurcontract betreft, zodat we nog een kans hadden met LiberMundi, en een afbetalingsplan voor de achterstallige huur (toen 8200 EUR). Een tijdlang horen we niks maar dan valt een dagvaarding in de bus. Huisbaas die toch weet heeft van “hoeveel?” eist nu zes maanden huur, schadevergoeding omdat we het contract vroegtijdig willen opzeggen, alle achterstallige huur, ondertussen een maand of 4? En tja, ook de kosten natuurlijk… Hét enige maar welgekomen voordeel van dit gedoe is dat hij een tijdlang niet meer in de winkel komt.
Het is ondertussen gevonnist en Huisbaas heeft over heel de lijn gelijk gekregen. Logisch ook, het stond eigenlijk allemaal te lezen in het contract. Wat ik mij wel afvraag is waarom dat men mijn vraag om die minnelijke schikking en de vraag om een afbetalingsplan voor 8200 EUR over het hoofd heeft gezien? Want als we niet in staat zijn dat bedrag te betalen, verwacht men dan wel dat wij zo’n gigantische som geld tevoorschijn toveren? Als straf of wat? Eigenlijk ben ik wel een beetje gelukkig dat Huisbaas niet helemaal zijn zin heeft gekregen: het was immers zijn bedoeling ons “uit te drijven”. Wat zo’n “uitdrijving” inhoudt, weet ik niet juist, maar ik heb wat men noemt een groot voorstellingsvermogen en ik gun Huisbaas nog niet het kleinste beetje “uitdrijving”.
Oja, vandaag is hij terug in de winkel verschenen...met een rekening van het water (42 EUR).
Dit was het relaas van de voorbije maanden op een paar pagina’s en in één ademtrek geschreven (nu ja…).

En zoals gezegd: we moeten ervan bekomen. Ons herpakken. Herbronnen. En voor het eind van deze maand de Antwerpsestraat leegmaken. Eenmaal terug gesetteld in de Berlarij hopen we, met de kennis die we hebben opgedaan, het beter dan ooit te doen.(Is falen werkelijk de beste leerschool?)
We willen iedereen bedanken die achter ons stond, ons steunde, hier herkennen wij de ware boekenliefhebbers! We gaan zorgen voor de beste en de mooiste boeken. In de beste en de mooiste winkel die jullie ooit gezien hebben.
Het is immers ten allen tijde beter zich te laten inspireren door DOEL en RICHTING dan zich vast te zetten in het web van STRIJD en STREVEN.

Gladys







(Spijtig dat ik niet meer foto’s heb genomen)